Waarom voor de camera?

Toen ik deeltijdtherapie volgde voor mijn psychische kwetsbaarheden, merkte ik dat ik na elke therapiedag helemaal overprikkeld, gespannen en niet helder meer nadenkend thuiskwam. Mijn hoofd was zo vol dat het een chaos was. Het was een hele brij in mijn hoofd en ik kon er niet met iemand over praten. Dus de spanningen bleven oplopen.  Ik greep vaak na een therapiedag naar mijn slechte coping: automutilatie. Maar op een dag na therapie dacht ik, ik heb een camera, waarom zet ik die niet neer en probeer ik mijn emoties en gevoelens te uiten voor de camera? Ik zette hem op zelfontspanner en een beetje onwennig stond ik voor de camera. Het begon allemaal erg voorzichtig. Ik schreeuwde zonder geluid, ik liet mijn tranen lopen en uitte mijn frustratie en boosheid. Ik merkte dat dit de spanning wat deed afnemen. 

Zo ben ik dit eens in de zoveel tijd gaan doen. Want ja, foto's maken was niet iets wat af te dwingen was. Ik dacht er van tevoren ook niet over na. Als ik er behoefte aan had om alles eruit te gooien dan pakte ik de camera en deed wat ik voelde. Gewoon ervoor gaan staan en uiten wat ik voelde op dat moment. Dit doe ik nu al een paar jaar. Soms maar één keer per jaar, soms twee keer per week. Het is echt heel verschillend. Ik merk wel, dat ik de laatste jaren gegroeid ben. Ik word steeds creatiever. Als ik de camera pak dan denk ik bij mezelf, waar zit ik nu het meeste mee en hoe ga ik dat uiten? Soms door woorden op mijn lijf te schrijven. Ik doe gewoon wat op dat moment goed voelt. Niet iets wat ik van te voren kan verzinnen. Ook zie ik door de jaren heen, dat ik steeds meer emoties uit en ook op een fellere manier en dat lucht vaak op. 

Ik houd ook echt van pure foto's. Ik gebruik ook absoluut geen Photoshop of iets, want dan is de puurheid weg.  Voor in mijn boek pas ik soms het contrast aan, zodat je niet ziet dat ik voor een tafellaken sta te fotograferen. En ik maak de foto soms zwart/wit of de kleur iets levendiger, maar that's it.